تقسیمات کشوری

—–

تقسیمات کشوری نیشابور در ادوار تاریخی

تقسیمات کشوری، سلسله مراتب اداری ـ سیاسی در تقسیم هر کشور به واحدهای کوچکتر، برای سهولت اداره آن و تأمین امنیت و بهبود اوضاع اجتماعی و اقتصادی است. این تقسیم بندی گاه بر مبنای تاریخ و فرهنگ، اوضاع جغرافیایی و جمعیت و گاه برحسب ملاحظات سیاسی (بویژه در دوره معاصر) صورت می گیرد.

شهرها در پیش از اسلام به ویژه در دوره‌های تاریخی مادها، هخامنشیان، اشکانیان و ساسانیان، ملاک حاکمان برای تقسیم بندی ولایات ایران و همچنین برای اداره کشور بوده اند که خودمختاری نسبی داشتند. در عصر ساسانیان بخش بندی های کشوری ایران شامل سرزمین (ایالت)، خوره (استان) و تسوگ (شهرستان) و رُستاگ (دهستان) بود (یاقوت حموی ) و ایران دارای چهار ایالت بزرگ شامل: ایالت شمالی (اپاختر)، ایالت جنوبی (نیمروز)، ایالت شرقی (خراسان)، ایالت غربی (خوروران) و فرارود (ورارود)، بخش هایی از افغانستان، میان رودان و آسیای کوچک هم بخشی از این ایالت ها بود و تصمیم گیری حکومتی متمرکز بود.

با توجه به جایگاه و نقش محوری ابرشهر ( نیشابور) در دوران باستان و دوره های مختلف تاریخی، بخشی از موقعیت سیاسی این کهن شهر در مطالعات و بررسی های تقسیمات سیاسی کشور و خراسان بزرگ قابل پیگیری می باشد. که در سه دوره زیر بیان شده است: