عباس کرخی

استاد کرخی در تدوین « زبان و ادبیات فارسی 3 » دوره دبیرستان مشارکت داشته و « غزل دهه هفتاد از نظر شکل و محتوا » از تالیفات اوست.

از اشعار او:

خواب می‌دیدم تبسّم می‏‌کنی                   با زبــان من تکــلّم مـی‏‌کنی

خواب می‌دیدم شقایق می‏‌شوم                چون کبـوترهای عـاشق می‌‏شوم

خـواب می‌‏دیدم هـوایی می‌‏شوم                در نگاهت کـربلایی می‌‏شـوم

هـی عرق می‌‏ریزد از پیشـانی‏‌ام                مثل کفتر چاهی زنـدانی‏‌ام

از خجالت سـر به زیر سر به زیر                  با تو می‌‏گفتم که دستم را بگــیـر

بغض چندین ساله من می‌شـکست            روی دامـان تو اشکم می‌‏نشست

نـاگهان انگار دریـایی شدم                      در شب شعرم تماشایی شــدم

مردی از احساس دریا نـاب‏‌تر                  از شــراب سکر مولا ناب‌‏تر

گــرم آتش‌‏بازی و مست حضـور                آفتـاب عشق‌بازان نور نور

آفتـاب از هیبتش پــر می‌‏گرفت                آسمان از او کبوتر می‌‏گرفت

در دلش هفتـاد و دو پرواز بود                     بال‏‌هـایش سمت بی‏‌آغاز بود

باغ در بــاغ اطلســی‏‌ها مست او                کهکشانی عاشقی در دست او…

گرم عشق و مستی و احساس بود                شیـــر مرد کربلا عبّاس بود

از دو دست او شقایق می‏‌چکیـد                   در نگـاهش مرغ عاشق می‏‌پرید

رهسپار خیمه شد عبـاس مست                   دید اینک لحظه جانبـازی است

دست‏‌هــــای من فــدای مقدمت                ای برادر جــــان، بگیر این پرچمت…

عشق را تا بی‏کران جــاوید کرد                     جان فـدای گل‏‌ترین خورشید کرد

شیرمردی آن طرف پـا در رکاب                     بی‌قرار لحظه‌هـای ناب ناب

سوخته، مِی ‏خورده توفـانـی شـده                مست بـاورهای پنهانی شده

تشنه گل زخم شمشیـر آمده                      در نبرد روبهـان شیر آمده

گفت: من شیر علــی‏‌ام اکبـرم                     من شبیه حضـرت پیغمـبـرم

دوست دارم روی نـی رقصـان شوم                در هــوای عشق بال‌افشان شوم

دوست دارم زخم‏‌هـای تـازه را                      زخم‌‏های بی‌حــد و اندازه را

تو نمی‌‏بینی مگر خنــدیدنم                         سر فراز نیزه‌‏هـا رقصـیدنم

تو نمی‌بینی میان خاک و خون                      با دو بال عـاشقی کوچیدنم…

گفت و پروازانه بــالیدن گرفت                     روی دوش زخــم روییدن گرفت

آن طرف‏‌تر عشق غوغا کرده بود                    عـاشقی هنگـامه بر پا کرده بود

چشمه‌‏های عشق غلغل کرده است                قـاسم از نسل علـی گل کرده است

مرگ چیز تازه‌‏ای در عشق نیست                  عشق را فرجــام غیر از مرگ چیست

من خریدار گلـوی خنجــرم                         نیزه‌‏ها را با دل و جان می‏‌خرم

گفت و در خاکستری از خون نشست             هیبت توخالی غم را شکست

کودک شش ماهه‌‏ای آن سوی‏‌تر                   در بلوغ عـاشقی‏‌ها شعله‌‏ور

خنده بر لب‌‏هـای گلگونش شکفت                با زبان بی‌زبـانی شعر گفت:

تشنه‏‌ام امـّا شــراب ناب نیست                   تشنه‌‏ام امّـا دوایم آب نیست

مستم امّا از شــراب دیگری                         از شـرابستان نــاب دیگری

چون کبوتر‌های عـاشق می‌پرم                     من شهـید عشق‌بـازی اصغرم…

خنده‌‏ای کرد و سفر آغاز کرد                        بال‌‏های عـاشقی را باز کرد

یک به یک پروانه‌‏ها را سوختند                    لالـه‌‏های کربلا را سوختند…

زخم را زینب تحمّـل می‏‌کند                         چـارده قــرن دگـر گل می‏‌کند‌‏‏‏