امروزه آنچه از نيشابور باستاني برجا مانده، منطقه اي است در حاشيه جنوب شرقي شهر فعلي نيشابور به وسعت حدود شش كيلومتر مربع كه از شمال به اتوبان كمربندي نيشابور ـ مشهد، از جنوب به روستاي جوري و شاه آباد و از غرب به روستاي ابراهيمي محدود مي گردد. اين محدوده توسط آقاي ريچارد بوليت ( 1966 میلادی ) با بهره گيري از عكس هاي هوايي، نتايج حاصله از پژوهش هاي باستان شناسي، منابع و متون دوره اسلامي و يك ماه پيمايش در محل تعيين شده كه تقريباً دقيق ترين محدوده پيشنهادي شهر قديم نيشابور مي باشد. بر اساس تحقيقات باستان شناسي آقاي ريچارد بوليت محدوده كهندژ به صورت تپه اي به ارتفاع 12 متر و به وسعت 3/5 هكتار، ديوار و دروازه هاي حصار با ارتفاعي حدود 3/5 متر و به وسعت 14/1 هكتار بـه عنوان نيشابور قبـل از اسلام و سه سده اول دوره اسلامي و ربض ( حومه ) و اماكن مهم آن به عنوان بخش گسترش يافته شهر طي سده سوم تا ششم هجري بوده است.

تپه هاي بر جاي مانده از نيشابور كهن،  اكنون به  اسامي  تپه تاكستان، آهنـگران، تپه ترباباد ( تورب آباد )، تپه سبزپوشان، تپه مدرسه، تپه بازار، تپه قنات ( قنات تپه ) و تپه ( محله ) شادياخ در سطح اين منطقه وسيع پراكنده شده اند.

محوطه ها و کاوش های باستان شناسی نیشابور به تفصیل در بخش باستان شناسی و لینک های زیر معرفی شده اند.

کاوش های باستان شناسی نیشابور                        محوطه های باستان شناسی نیشابور