غار ابراهیم ادهم در مسیر  یکی از رودخانه های فصلی ( به نام هفت غار ) در شمال شهر نیشابور و در یک کیلومتری غرب اردوگاه شهید رجایی واقع شده و با توجه به رسوبی بودن جنس زمین شناسی آن، اکنون بخش اعظم این غار در اثر فرسایش آبی و هوازدگی فروریخته است. علاوه بر مفرح بودن طبیعت این غار به واسطه جریان رودخانه و چشم انداز زیبای آن، حضور یکی از بزرگان اهل طریقت و زهاد به نام ابواسحق ابراهیم بن منصور بن زید بلخی در آن، سبب شهرت این غار در نزد مردم نیشابور شده است.

دهخدا در لغت نامه خود ادهم را زاهد نیمه قرن دوم هجری و وفات او را سال 160 یا 166 قمری ذکر نموده است. روایت شاهزاده بودن ادهم و ترک این منصب پس از هشدار فردی ناشناس (هاتف) و نیز شوریده و پریشان حالی وی در جبال و مفاوز و عزیمت به مکه و نیز مصاحبت با چند تن از اولیاء از جمله فضیل عیاض، سفیان ثوری و به قولی امام محمد باقر (ع) در اثر دهخدا آمده است و در تذکره الاولیاء عطار نیز به شرح مفصلی از کرامات و مقامات ادهم اشاره شده است از جمله: پادشاه بلخ بود، شبی که بر تخت خفته بود، فردی بر بام خانه اش آمده، از وی پرسید، کیست؟ گفت آشنایم، شتر گم کرده ام! گفت ای نادان شتر بر بام می جویی؟ گفت ای غافل! تو خدای را بر تخت زرین و در جامه اطلس می جویی، شتر بر بام جستن از آن عجب تر است؟ از این سخن هیبت و آتشی در دل ابراهیم پدید آمد و در روایتی دیگر در روزی دیگر حضرت خضر را ملاقات کرد و آن حضرت نیز به ادهم درباره طریقت الهی هشدار داد، پس از آن ادهم امر به زین کردن اسب جهت شکار نمود، در راه از لشکریان جدا افتاد و لباس فاخر خود را با پوشینه شبانی معاوضه نمود و سراسیمه و شوریده حال سر به بیابان ها و کوه ها نهاد. ابتدا به مرو و سپس به نیشابور وارد شد. گوشه ای خالی می جست تا به طاعت مشغول شود، غاری است آنجا، مشهور. نه سال در آن غار ساکن بود. که داند در آن غار شب ها و روزها چه مجاهده کشیدی؟ و… اطلاع دقیقی از محل وفات ادهم وجود ندارد، برخی شام و برخی سوقین ( دژهای روم ) را ذکر نموده اند.